+ Ola Salwa Słońce, piasek, wiosna. Czterech nastolatków robi próbę punk-rockowego zespołu w starej przyczepie. W centrum jest wokalista, Janek (rewelacyjny Mateusz Kościukiewicz). Trochę zbuntowany, trochę szalony, sporo przystojniejszy od przeciętniaka z tarczą przyszytą do ubrania. Spotkania z kumplami, zakazany smak piwa, papierosów, seksu (nareszcie pokazanego bez pruderii!) oraz muzyki to jego świat, więc o tym będzie film. Nie ma tu mocnych dramatów, wielkich słów ani głębokiej przemiany bohatera - bo przecież życie bywa znacznie bardziej prozaiczne. Reżyser Jacek Borcuch kapitalnie to pokazuje w scenie po śmierci babki Janka. To on z nią rozmawiał ostatni, więc jego ojciec (Andrzej Chyra) chce wiedzieć, o czym. "Że bałeś się grzebienia", mówi Janek. Ojciec patrzy z niedowierzaniem. Po chwili łapie absurd sytuacji i - wybucha śmiechem. "Nie sądziłem, że to zauważała", odpowiada. "Ja też to widzę", słyszy od syna. Więź między mężczyznami zacieśnia się, zresztą w filmie zamiast konfliktu pokoleń jest ciepło i zrozumienie. Ta relacja dopełnia obrazu sielankowej młodości, gdy wszystko było prostsze. Nawet bunt i złamane serce. Zresztą nie może być inaczej, bo na rzeczywistość patrzymy oczami Janka. Jego wrażliwość i naiwność dyktuje sposób, w jaki wydarzenia są w filmie opowiedziane. To ogranicza, ale dodaje też mocy wszystkiemu, co się dzieje na ekranie. Kontekst społeczno-polityczny, czyli lata 1981 i 1982 na Wybrzeżu, jest ledwie zarysowany. Przecież nie "Solidarność" i stan wojenny były wtedy dla młodego chłopaka najważniejsze. Mroczne i złe czasy są tłem współbrzmiącym z pragnieniem wolności bohatera. W tle znajdują się też jednowymiarowe bohaterki - Basia (Olga Frycz) i Sokołowska (Katarzyna Herman) - ale to, jak są pokazane, niespecjalnie tu irytuje, gdyż wynika z perspektywy, jaką ma kilkunastoletni Janek. Czuć bardzo wyraźnie, że ta perspektywa jest przesiąknięta nostalgią, niedoskonałą pamięcią dorosłego, która ocala wyłącznie ukochane fragmenty dawnego życia. Film Borcucha uwodzi rzadką w polskim kinie autentycznością i prostymi a żywymi emocjami, które czynią go zrozumiałym także za granicą, na co dowodem zaproszenie "Wszystko, co kocham" do Sundance. Przecież nie tylko w Polsce ważna jest młodość, wolność, muzyka. I grzebień. - Jakub Socha Janek jest młodym chłopcem. Ładnym i wrażliwym. Ma 18 lat. Budzą się w nim hormony, zwłaszcza gdy na horyzoncie pojawia się niejaka Basia. Wraz z kumplami zakłada zespół punkowy, zaczyna próby. Chłopak wyraźnie pragnie być "kaskaderem życia". Wzorów ma sporo, ma z kogo czerpać. Bursa, Stachura, Wojaczek... Można by jeszcze długo wymieniać. Powiedzmy sobie szczerze: niespecjalnie mu to wychodzi. Jego poprzednicy mieli w sobie odwagę, by się spalać, by wyjść prawdziwie poza tradycyjne wzory kultury, poza normę. Janek potrafi co najwyżej rozwalić szkolną akademię. Reżyser filmu, Jacek Borcuch, pokazuje jednak tę akcję, jakby jego bohater w tym momencie podpalał cały świat. Jednak nie ten niedzielny bunt - który reżyser tak pretensjonalnie uwzniośla - najbardziej tu przeszkadza. Dużo trudniej zaakceptować sposób, w jaki film odmalowuje klimat epoki. Jest rok 1981. Coś ruszyło. Coś się kończy, coś się zaczyna. Mówi się coraz więcej o "Solidarności", potem czołgi wjeżdżają na ulice, tata-wojskowy przychodzi do domu z bronią. Mimo tych znaków, Borcuch stara się podtrzymać opozycję prywatne-polityczne i dowieść, że prywatne jest prywatne, a polityczne - polityczne. I dlatego pewnie polityka jest tu sprowadzona do banału. Jest, ale jakby jej nie było. Pojawia się w krótkich mgnieniach, drobnych wstrząsach, które zostają szybko rozbrojone przez siostrę nostalgię. Oj, pracuje ona we "Wszystko, co kocham" co najmniej na dwie zmiany. Pod jej dotykiem wszystko staje się gładkie, harmonijne i ludzkie. Pastelowe i bezpłciowe. Niestety, powróciły zmory z poprzedniego filmu Borcucha, z "Tulipanów". Zmory, które jeden z krytyków słusznie zdiagnozował i nazwał trzema słowami: "cool, trendy, vintage". Ach, jak ja mu zazdroszczę tej frazy. Trudniej mi się od niej uwolnić niż od "Wszystko, co kocham". Nie można odmówić Borcuchowi sprawności rzemieślniczej. "Wszystko, co kocham" jest ładnie zagrane, ładnie sfotografowane i ładnie opowiedziane. Jednak ta "ładność" staje się szybko przekleństwem filmu, bo tłumi w nim wszystkie emocje i myśli. Przed oczami przelewa się morze obrazów pełnych ładnych ludzi, ładnych peerelowskich mieszkań, ładnych krajobrazów. Chłopcy noszą się jak gwiazdy niezależnych rockowych bandów, śmierć przychodzi cichutko na palcach, pierwsza miłość kończy się z gracją - dziewczyna odchodzi, ale przecież wiadomo, że wspomnienie o niej nigdy nie zginie. Nie mam nic przeciwko tego typu pluszowym światom, tylko proszę, niech nikt mi nie wmawia, że Borcuch mówi coś istotnego o naszej przeszłości i naszej młodości albo o Polsce. "Wszystko, co kocham" ogląda się jak sesję zdjęciową z kolorowej gazety. Pozostaje po nim niemiłe uczucie, że ktoś właśnie próbował nas oszukać.

wszystko co kocham cały film