cytaty z książek autora "Adam Asnyk" Głowę swą oprzyj na mym ramieniu I do księżyca obróć swą twarz, I oświecona w bladym promieniu O widmie szczęścia dumaj i marz! Z podróży Dunajcem. Dodał/a: senga Jednego serca! tak mało! tak mało, Jednego serca trzeba mi na ziemi! Coby przy mojem miłością zadrżało: A byłbym cichym pomiędzy cichemi... Dodał/a: ania193 Między nami nic nie było. żadnych zwierzeń, wyznań żadnych; Nic nas z sobą nie łączyło Prócz wiosennych marzeń zdradnych Dodał/a: Renata Jeśli jakaś dłoń ma miejsce w drugiej dłoni, to właśnie jest przyjaźń. Dodał/a: Renata Jesteśmy dziećmi wieku bez miłości, Wieku bez marzeń, złudzeń i zachwytu, Obojętnego na widok piękności, A więdnącego z nudy i przesytu, Wieku, co wczesnej doczekał starości, Sam podkopawszy prawa swego bytu, Wieku, co siły strwonił i nadużył Nic nie postawił, chociaż wszystko zburzył. Dodał/a: Kalissa Najszlachetniejsze serce jest to, które raczej da się skaleczyć, niż samo zadraśnie. Dodał/a: Renata Wszystko skończone już pomiędzy nami, I sny o szczęściu pierzchły bezpowrotnie; Wziąłem już rozbrat z tęsknotą i łzami, I żyć i umrzeć potrafię samotnie.(...) Niech się więc kończy owa sztuka ładna, co się zwie życiem,w cieniu cichej nocy, Bo żadna rozpacz i nadzieja żadna Nad moim sercem nie ma już dziś mocy! Dodał/a: flea84 Jednego serca! tak mało, tak mało/ Jednego serca trzeba mi na ziemi!/ Co by przy moim miłością zadrżało,/ A byłbym cichym pomiędzy cichemi./ Jednych ust trzeba! Skąd bym wieczność/ całą/ Pił napój szczęścia ustami moimi,/ I oczu dwoje, gdzie bym patrzał śmiało,/ Widząc się świętym pomiędzy świętymi./ Jednego serca i rąk białych dwoje!/ Co by mi oczy zasłoniły moje,/ Bym zasnął słodko, marząc o aniele,/ Który mnie niesie w objęciach do nieba;/ Jednego serca! Tak mało mi trzeba,/ A jednak widzę, że żądam za wiele!" - "SONET Dodał/a: Joanna Umarły jeszcze będę wielbić ciebie!/ I nie zapomnę pod ziemią czy w niebie/ O twej jasności-/ Boś ty mi była nie próżnym marzeniem,/ Nie bańką zmysłów tęczowej nicości,/ Lecz byłaś ducha ożywczym pragnieniem/ Wiecznej miłości!" - "UWIELBIENIE Dodał/a: Joanna Co złość zniweczy, co występek zburzy, to miłość z gruzów na powrót postawi. Dodał/a: Renata Szukajcie prawdy jasnego płomienia. Szukajcie nowych, nie odkrytych dróg. Za każdym krokiem w tajniki stworzenia coraz się dusza ludzka rozprzestrzenia i coraz większym staje się Bóg! Dodał/a: Renata Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy, Choć macie nowe, doskonalsze wznieść. Dodał/a: Renata Lecz kiedy me wyrazy, chciałem odczytać znów, dojrzałem w listku skazy, nie mogłem dostrzec słów. Dodał/a: Aesir I szemrze, miód pijąc z kielicha: "Wszak mogłeś i kochać, i marzyć? Kto napój szczęścia odpycha, Ten nie ma prawa się skarżyć". Dodał/a: Tanashiri Z serca pożytek niewielki, Więc mam w zapasie karmelki Dla dam. Dodał/a: igni777 Po co się budzą pragnienia szalone, gdy ich nie można ugasić napojem? Po co się serce wyrywa stęsknione do burzy, gardząc ciszą i spokojem? Po co chce zedrzeć przyszłości zasłonę i nieskończoność zmieścić w łonie swoim kiedy zaledwie dotknie się spragnione i już usycha w żalu nad zmąconym zdrojem. Próżne zabiegi! Wieczyste pragnienia! Zwodnicze widma! Któż z was nie wyklina? A jednak mimo klątw i złorzeczenia, każdy na nowo wraca i zaczyna szukać tej mary, co świat opromienia i o dawniejszych klęskach zapomina. Dodał/a: szezlong Między nami nic nie było! Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych, Nic nas z sobą nie łączyło Prócz wiosennych marzeń zdradnych... Dodał/a: Beata-Chiara Przykro, przykro jest dębowi, gdy go robak toczy, Ale przykrzej nie móc płakać, gdy łez pełne oczy. Smutno biednej jest ptaszynie, gdy jej skrzydła urzną, Ale smutniej jeszcze temu, co kocha na próżno. Źle jest zmykać jeleniowi, gdy go zdybią w kniei, Ale gorzej jeszcze sercu wyrzec się nadziei. Trudno pływać ciężkim głazom po rzecznej głębinie, Ale trudniej nie żałować szczęścia - kiedy minie. Ciężko, ciężko wrócić na świat, gdy się leży w grobie, Ale ciężej, o mój miły, zapomnieć o tobie! Dodał/a: Tanashiri Jedni i drudzy Są jedni, którzy wiecznie za czymś gonią, Za jakąś marą szczęścia nadpowietrzną, W próżnej gonitwie siły swoje trwonią, Lecz żyją walką serdeczną. I całą kolej złudzeń i zawodów Przechodzą razem z rozkoszą i trwogą, I wszystkie kwiaty zrywają z ogrodów, I depczą pod swoją nogą. Są inni, którzy płyną bez oporu Na fali życia unoszeni w ciemność, Niby spokojni i zimni z pozoru, Bo widzą walki daremność. Zrzekli się cierpień i szczęścia się zrzekli, Zgadując zdradę w każdym losu darze, Przed swoim sercem jednak nie uciekli, I własne serce ich karze! Gdy się spotkają gdzie w ostatniej chwili Jedni i drudzy przy otwartym grobie, Żałują, czemu inaczej nie żyli, Wzajemnie zazdroszczą sobie. Dodał/a: bladolica Szczęśliwa młodość!... swe boleści W słowiczym odda śpiewie I echem własnych skarg się pieści, I o swym szczęściu nie wie! Dodał/a: KaKiM Obłoki, co z ziemi wstają I płyną w słońca blask złoty, Ach, one mi się być zdają Skrzydłami mojej tęsknoty. Te białe skrzydła powiewne Często nad ziemią obwisną, Łzy po nich spływają rzewne, Czasem i tęczą zabłysną. Gwiazdy, co krążą w przestrzeniach Po drogach nieskończoności, Są one dla mnie w marzeniach Oczami mojej miłości. Patrzą się w ciemne odmęty Te wielkie ruchome słońca... I ja miłością przejęty, Patrzę i tęsknię bez końca. Dodał/a: bladolica Każda epoka ma swe własne cele i zapomina o wczorajszych snach. Dodał/a: Renata Sonet XXV Jako cząsteczka wszechświata myśląca Szukam w nim celu i o celu myślę Bo ten się wiąże z mym pojęciem ściśle, Tak jak odczucie światła lub gorąca. Znam tylko bowiem jedną z form tysiąca Natury, w moim odbitej umyśle; Sądzę ją z tego, co mi sama przyśle I czym o władze mi dane potrąca. Natura twórcza, wieczna, bezcelowa Nie da się zmieścić w naszych pojęć ramie - Więc wiecznym prawom, co w swym łonie chowa, I konieczności, co nas wszystkich łamie, Ludzkiej dążności narzucamy znamię, Na ludzki język tłumacząc jej słowa. Dodał/a: bladolica Między nami nic nie było, Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych, Nic nas z sobą nie łączyło Prócz wiosennych marzeń zdradnych... Dodał/a: GenR Rataj